Gisteravond voelde ik me niet helemaal jofel. Ik heb braaf naar de inauguratie van Obama gekeken en ook al vond ik het een vrij vlakke aangelegenheid (die hapering in de eed en de speech van de zwarte dominee
Joseph E. Lowery daargelaten), het was onmiskenbaar een historisch moment en ik ben blij dat ik het
live gezien heb. Maar daarna heb ik de televisie vrijwel meteen uitgezet (een kort vergelijkend kijk- en luisteronderzoek langs diverse zenders leverde weer een zure observatie op: Nederlandse journalisten kunnen niet wáchten om hun collegae om
commentaar te vragen, alsof de aanleiding alleen maar in de weg heeft gezeten en alles draait om hun diepzinnig klinkende onzinreacties. Tijd voor reflectie wordt hen en ons niet gegund). Ik heb nog wat rondgelummeld, tv gekeken (wat hetzelfde is) en getracht in twee boeken tegelijk te beginnen (wat ook al hetzelfde is, sorry!). Toen heb ik het opgegeven en ben naar bed gegaan. Mezelf voorgeschreven om eens lekker uit te slapen en de nieuwe dag met boeddhistische gelijkmoedigheid tegemoet te treden. Ik hoef per slot van rekening geen beslissing te nemen over Guantanamo Bay Prison, alleen maar over mijn eigen leven en dat was nu gebaat bij 'Meeresstille und glückliche Fahrt'.
En daar ben ik dan weer, iets frisser en vrolijker dan gisteravond, en misschien wel volledig onwetend getuige van het begin van een volledig veranderde tijd, een nieuw tijdperk waarin de V.S. niet langer een oorlogstrom-roerende natie is, maar een bindende macht die alle volkeren op aarde tot eensgezindheid.... Ik geloof waarachtig dat het toch nog niet helemaal voorbij is, die aanval van gisteren. Excuseer, ik ga nog even liggen, dames en heren lezer.
P.S. Wat een vreselijk stuk muziek van John Williams en zo heerlijk zelfvoldaan uitgevoerd alsof het om Beethovens Geistertrio ging. Maar tja, mag ik u ook afraden naar de cantate 'Der glorreiche Augenblick' van The Old Ludwig Van te luisteren, ergens in 1814 geschreven om de aanwezige hotemetoten tijdens het Weense Congres te eren...
