Ja, weinige lezers die hebben volgehouden, de banvloek is opgeheven en er stroomt weer water door mijn blogbedding. Weinig nog maar, een dun stroompje, en het is bidden dat het nog eens flink gaat regenen in Woordenland, maar het is er weer, het L.S.-beekje waaraan u zich laafde (of ergerde).
Reden: zie mijn blogje van 29 maart. Alleen: de vertaling is nu af, voorzover een vertaling af kan zijn. In juli, als ik terug ben van mijn vakantie met E-Flor in Wales, wachten mij nog de correcties en later de drukproeven, maar vooralsnog is het chapiter gesloten. Goddank, moet ik erbij zeggen, want André Schiffrin's boekske is me niet altijd even aangenaam geweest als gezelschap. Nog afgezien van alle uurtjes die het me gekost heeft, heb ik me bij vlagen ook wel geërgerd aan het 'vroeger-was-alles-beter' van het boek, waarin deze Amerikaanse uitgever terugkijkt op een lange carrière bij een aantal onafhankelijke uitgeverijen. Die worden de lezer voorgehouden als het nec plus ultra van de uitgeverswereld en de grote concerns zijn onveranderlijk de grote kwaaie en immer geldbeluste pier. Ook ons eigen (?) Reed-Elsevier krijgt ervan langs, niet helemaal ten onrechte overigens, maar het intellectualistisch zelfgenoegzame toontje van Schiffrin staat me bijna net zo hard tegen als de geldwolverij van zijn grootgeschapen tegenstanders.
Wat wel goed en bij vlagen indrukwekkend goed is aan The Business of Books, zoals de titel luidt, is het blootleggen van de tendens om alles makkelijk en oppervlakkig te maken. Het oude adagium 'hou jij ze arm , dan houd ik ze dom' doet (alwéér) vrolijk opgeld in onze maatschappij, waarin voetbal, Sieneke en minder voor de hand liggende verleiders (25 televisiezenders, waarvan er slechts twee of drie iets noemenswaardigs weten uit te zenden) ons sederen tot op het punt dat we het hoofd geheel in de schoot leggen...
Vroeger was het dus niet beter, maar anders-slecht, minder grootschalig-slecht wellicht.
Met deze opwekkende woorden keer ik terug in het blogwezen....
