Hè potvolblomme! Had ik me nog zo voorgenomen de blogfrequentie weer 's flink op te voeren, is het inmiddels alweer een week geleden dat ik iets schreef! Een welwillende lezer zou nog kunnen zeggen: "Ja, maar u wilt natuurlijk geen prietpraat publiceren, dat begrijp ik heel goed. Daar bent u ook helemaal niet het soort schrijver naar. Zoals ú over Kunst en Literatuur en Belangrijke Dingen schrijft! Daar is lang over nágedacht, dat voelen wij als lezer haarfijn aan!" Ik tuur dan naar de vloer, draai wat verlegen met de punt van mijn rechtervoet heen en weer en mompel iets van "Nou ja, ach, weet u...tsja, u heeft misschien wel gelijk, maar..."
Maar... de waarheid is dat niet. Hoeft gelukkig ook niet, alhoewel jullie nou ook weer niet hoeven door te schieten door in koor te roepen: "Geen prietpraat? Éch wel!" Ik babbel gewoon door, net als velen met mij, laat af en toe een moeilijk woord vallen ("nee, laat maar liggen"), oreer 's wat, en hou het kort. Dat laatste geldt ook voor dit blogbericht, want het wordt geschreven in mijn pauze, en de plicht roept.
Mooi toch: een kort blogbericht en een semi-ambtenaar die zich aan de pauzetijd houdt. Soms is het leven mooi, nietwaar?
