In dit geval bleek een boek voor niks ook precies zoveel waard: helemaal niks.
OK, het is spannend geschreven en noopt tot vlot en moeiteloos doorlezen. Heb ik ook gedaan, zij het met groeiende tegenzin ("Ik ben nu eenmaal bijna op de helft, nou ook doorlezen"), want wat een verschrikkelijke opeenstapeling van clichés, slechte zinnen, voorspelbaarheden en reisgidsjestaal. Tussendoor dan nog lekker allemaal weetjes en wijsneuzigheden van meneer Brown, die zich graag belezen toont en de lezer probeert klein te houden met (pseudo)wetenschap uit de Grote Grabbelton. Bouvard en Pécuchet in één, zal ik maar zeggen.
Moeiteloos worden we half Italië door gesleurd, om uiteindelijk in Istanboel te eindigen voor een apotheose die al z'n kracht verliest doordat je al mijlenver van tevoren ziet aankomen wat er gaat gebeuren.
De geestelijke leidsman in het verhaal is Dante, zoals de titel al deed vermoeden. En daar wordt het enige voordeel van dit flutboek zichtbaar: het zet aan tot het lezen van Dante, al is het maar als tegengif. Het duurde niet lang of ik had een paar vertalingen van De Hel uit mijn boekenkast getrokken (Kops, Janssen en Verstegen/Cialona). In momenten van vertwijfeling over Browns tijdverspillende geschrijf ("Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt") kon ik dan in elk geval nog naar wat troostrijks kijken. Ja, je bent een literaire snob of je bent het niet.
