Een begenadigd classicus raakte na zijn studie in de jungle van het interim-management verstrikt en wist zich jarenlang te handhaven, totdat de valstrikken van deze schijnwereld ook hem tot slachtoffer maakten en hij de laan uitvloog. Zijn wraak was briljant. Hij richtte een adviesbureau op en liet zijn voormalige collegae testen op hun vermogen om goede, creatieve oplossingen te bedenken voor uiteenlopende situaties, die telkens - zo benadrukte hij - twee dingen gemeen hadden: ze waren aan de werkelijkheid ontleent en ze waren schijnbaar uitzichtloos. Zijn cliënten werkten hun plannen uit en leverden die trots in.
Vervolgens bleek dat de klassiek geschoolde adviseur zijn voorbeelden had ontleend aan de wereld van de Romeinen: de problemen die hij schetste waren historische gebeurtenissen geweest, waarbij in vrijwel alle gevallen hele simpele, maar buitengewoon inventieve maatregelen een ontsporing hadden weten te voorkomen. Geen van de oplossingen van zijn cliënten kwam ook maar in de buurt van deze reddende maatregelen. Sterker nog, indien ze waren toegepast, zou het Romeinse Rijk, in de woorden van de classicus in quaestie, 'naar schatting al rond het begin van onze jaartelling ten onder zijn gegaan'. Sic transit gloria mundi.
