Hebben we dacht ik allemaal wel eens: we zien een gevaarlijke situatie en iemand reageert snel en adequaat. Vraag: zou ik dat ook gedaan hebben? Of: hoe zou ík in zo'n situatie reageren? Gelukkig komt er maar zelden een mogelijkheid om het antwoord te ontdekken.
Ik had de mogelijkheid afgelopen dinsdag wél: ik zag een oude mevrouw op de rand van de busbaan aarzelen, misstappen, wankelen en als in slow motion recht voorover vallen, midden op de busbaan.
Jullie begrijpen, dit wordt een heldenverhaal, anders ging ik dit echt niet vertellen, dus: zonder links of rechts te kijken (ik kan het me althans niet meer herinneren) stortte ik mij als een selfmade Superman in de richting van de gevallen vrouw (Maria Magdalena zou bij mij ook in prima handen zijn geweest) en hielp haar overeind. Inmiddels was er ook iemand anders bij gekomen en nog iemand, geloof ik, maar dat is niet zo belangrijk, het gaat nu even om mij, ja?! Afijn, ik neem de vrouw voorzichtig, maar ferm mee naar het nabijgelegen terras en zet haar in een comfortabele stoel, ondertussen de toegesnelde ober vragend om een glas bier. Iemand anders suggereerde een glas water, maar dat blief ik niet, totdat bleek dat het voor die vrouw was.
Daar heb ik toch zo'n hekel aan, aan mensen die dan meteen aan een ander gaan lopen denken. Het mens kon geen woord uitbrengen, dus hoe weet je dan of ze wel een glas water wil!? Doe toch normaal, zeg! Afijn, toen dacht ik ook: nou is het mijn beurt om er eens makkelijk bij te zitten, wie heeft er hier per slot van rekening een heldendaad verricht? Zich met gevaar voor eigen leven op de busbaan geworpen?? Nou dan, kom op zeg! Dus ik wou net gaan zitten, zegt die vrouw: "Raar hè, dat een mens zomaar valt". Ja, toen had ik het er wel helemaal mee gehad, hoor. Luister, ik red iemand niet het leven om vervolgens allemaal onzin aan te moeten horen. Dus ik liet het bier maar het bier en ging verder de stad in, op zoek naar verdere antwoorden op stomme vragen. Achter me hoorde ik nog zwakjes "Ik geloof niet dat ik wat heb."
