Wat kan een mens toch door de mand vallen! Ook voor zichzelf. Dat laatste overkwam me in de korte tijd dat ik blog een paar maal.
Ik betrapte me er namelijk op dat ik er een beetje de pest in had weinig (?) reacties te krijgen. Ik schreef een aangenaam leesbaar stukje, verbeterde nog wat, voegde een plaatje toe, schrapte nog iets, las en herlas, publiceerde en bewerkte toch weer even, en dan stond het daar. Vlak onder die aanvangstekst waarin iedereen kan lezen met hoeveel tegenzin ik meedeed aan dat digitale Ik-tijdperk... En maar dus want: wat wilde ik daarentegen niettegenstaande graag gelezen worden! Multatuli valt erbij in het niet. En vooral: wat wilde ik graag mérken dat men mij leest! Waar bleven die reacties nou, huh huh?! Nou?! Die knop zit er toch niet voor niks?!!....
Oeps... ik wilde toch niet met mezelf te koop lopen? Ik schreef toch alleen voor mijn eigen plezier? Niet dus, moet de conclusie luiden: iedereen - en ik dus ook - schrijft zijn of haar roman, column, blog, gedicht, handleiding, missive, recept, hate-mail, schandkroniek of liefdesbrief om gelezen te worden en om er vervolgens iets op te horen. Iedereen heeft, zal ik maar zeggen, zijn eigen Geert Wilders in zich, een mensje dat het voor elkaar krijgt gewoon gekke dingen te doen of gewone dingen gek te doen, en daardoor iedereen naar zich laat kijken.
Lieve lezer, laat je niet door me opnaaien. Ik blijf gewoon aangenaam verder schrijven en zal geen gekkere dingen gaan doen dan dit stukje, en iedereen (nou ja, bijna iedereen) mag van mij ook gewoon in dit land blijven, maar mocht de aandrang om te reageren opwellen... ach gut, ik lijd na drie maanden al aan het onherstelbare Syndroom van Blog....
