Soestdijk

Paleis Soestdijk is de volmaakte illustratie van de kneuterigheid en de nuchtere trots van ons koningshuis onder Juliana. De oorspronkelijke kleine zomerresidentie van 1680 werd in de negentiende eeuw uitgebreid tot het paleis dat we nu kennen en Juliana voegde er nog wat kleine uitstulpingen aan toe. De eenheid werd bewaard door het hele gebouw wit te stucen en binnen werd het interieur her en der aan de eisen van de tijd aangepast.

Vooral die aanpassingen onder beide laatste bewoners zijn opvallend in hun anti-majesteitelijkheid: wat een enorme jaren vijftig-sfeer! De werkkamers van Juliana en Berhard zien eruit als Ikeatoonzaaltjes avant la lettre. Niks opsmuk of ongewoons of groot of groots. Mijn eigen werkkamer ziet er interessanter uit (ook veel Ikea trouwens). En de kamer waar het 'koongkluk' gezinnetje ontbeet en lunchte! Een gruwel om te zien met die lullige tafel en idem stoeltjes. Enerzijds een mooi uitzicht op het park, dat wel, maar de wand daar tegenover wordt ontsierd door een Antilliaans broddelwerk van 4 bij 2,5 meter. Juliana deed zich graag 'gewoon' voor, wat haar overigens vaker wel dan niet sierde. Maar hier is haar streven naar soberheid en nuchterheid en gewoonheid uitgemond in een onverdraaglijk soort bourgeoismentaliteit, zonder maar een hint van allure. Tekenend is dat zij de ontvangstkamer - door Anna Paulowna ingericht en waarlijk groots - afschuwelijk vond, maar hem niet wilde veranderen, want 'dat was wel erg duur'....

Maar goed, Soestdijk is geen museum en de openstelling is vooral bedoeld voor mensen die een glimp van Juliana en Bernhard achter de schermen willen opvangen. Oftwel: hoe een koninklijke familie als een gewoon echtpaar en gezin woonde en werkte, omringd door extravaganties als het 1200-delige servies van koningin Sophie zonder zich daar in het minst door te laten inspireren. Ik aarzelde tussen bewondering en verguizing en kom nu uit op een een peinzend 'interessant'.