De strijd tussen ultra-darwinisten enerzijds en creationisten anderzijds blijft voortduren en smeulen als een veenbrand. De eerste groep probeert het darwinisme aan te wenden om alles te verklaren en dus ook om God overbodig te verklaren, de andere groep ziet het darwinisme niet alleen als een bedreiging voor de zienswijze dat de bijbel de enige Waarheid is, maar ook als bedreiging voor het morele heil van de mens.

Een BBC-documentaire die ik vanavond zag, Did Darwin kill God?, probeert de middenkoers aan te houden en is me dus al sympathieker dan de extreme posities die hierboven worden beschreven. De samensteller en presentator, Conor Cunningham, presenteert zich als christen én overtuigd aanhanger van de evolutietheorie. Hij ging op zoek naar wat een wig dreef tussen Darwin en het geloof in God en komt ondermeer tot de conclusie dat de orthodoxie van de Kerk altijd een symbolische interpretatie van de bijbel heeft ingehouden en dat de letterlijke interpretatie, die altijd kan leiden tot de bewering dat de aarde hooguit 6000 jaar oud is en in zes dagen geschapen is, een anomalie is geweest en altijd zal blijven.

In de loop van de één uur durende documentaire verschijnen heel wat personen voor de camera, maar degene die me het meest bij is gebleven was Michael Ruse, een Britse wetenschapsfilosoof en atheist, die het ondanks die combinatie heel wel mogelijk vindt dat mensen in een God geloven én darwinist zijn. De wetenschap moet zich bezighouden (houdt zich daar ook alleen maar mee bezig!) met de vraag "Hoe?", dan kunnen gelovigen zich bezighouden met de vraag "Waarom?" Wetenschappers als Richard Dawkins en Daniel C. Dennet, die de oorlog verklaren aan God, gaan hun boekje als wetenschappers te buiten en doen in feite uitspraken over iets waar ze geen uitspraken over kúnnen doen.

Ook al ga ik steeds meer twijfelen aan het bestaan van God, de gedachte dat men als wetenschapper geen geldige uitspraken kan doen over het godsbestaan is me toch wel heel erg dierbaar.

Kartoens

Nou moet ik toch even de loftrompet steken van de Belgische Kartoenfabriek, waar ik al geruime tijd kaarten van koop, die ik vervolgens niet eerder verstuur dan dat ik me verzekerd heb van een eigen exemplaar. Hun handelsmerk is de kaart met een oude foto en een werkelijk hilarische tekst erbij. Ze zijn vooral te krijgen bij de boekhandelketen S. waar ik wel en geen reclame voor wil maken (steunt den kleinen zelfstandige, zoals Roelants en Augustinus!).

Meer in de privésfeer: mijn zus M.S. zou zo haar eigen kartoenfabriek kunnen beginnen. Haar uitbundige verzameling plaatjes is enorm divers en de afbeeldingen zijn vaak tekstloos, maar minstens zo sprekend, zoals van Teleman en Televrouw hiernaast. Hem is op vakkundige wijze de mond gesnoerd en zij had toch al niet veel te melden, zo is mijn indruk. Tegen de tijd dat haar fabelachtig mooie agenda weer te koop is, maak ik ongegeneerd reclame voor haar website!

Zelfzucht (hoera)

Nog een fan en volgster die het begrepen heeft:

Goed, het ding kostte blijkbaar niet veel, maar ze moest er helemaal voor naar Australië!... Ze liet me wel beloven dat ik 'm zou gebruiken. Bij deze!

Dank, M.!

Zelfzucht (zucht)

Wat kan een mens toch door de mand vallen! Ook voor zichzelf. Dat laatste overkwam me in de korte tijd dat ik blog een paar maal.
Ik betrapte me er namelijk op dat ik er een beetje de pest in had weinig (?) reacties te krijgen. Ik schreef een aangenaam leesbaar stukje, verbeterde nog wat, voegde een plaatje toe, schrapte nog iets, las en herlas, publiceerde en bewerkte toch weer even, en dan stond het daar. Vlak onder die aanvangstekst waarin iedereen kan lezen met hoeveel tegenzin ik meedeed aan dat digitale Ik-tijdperk... En maar dus want: wat wilde ik daarentegen niettegenstaande graag gelezen worden! Multatuli valt erbij in het niet. En vooral: wat wilde ik graag mérken dat men mij leest! Waar bleven die reacties nou, huh huh?! Nou?! Die knop zit er toch niet voor niks?!!....

Oeps... ik wilde toch niet met mezelf te koop lopen? Ik schreef toch alleen voor mijn eigen plezier? Niet dus, moet de conclusie luiden: iedereen - en ik dus ook - schrijft zijn of haar roman, column, blog, gedicht, handleiding, missive, recept, hate-mail, schandkroniek of liefdesbrief om gelezen te worden en om er vervolgens iets op te horen. Iedereen heeft, zal ik maar zeggen, zijn eigen Geert Wilders in zich, een mensje dat het voor elkaar krijgt gewoon gekke dingen te doen of gewone dingen gek te doen, en daardoor iedereen naar zich laat kijken.

Lieve lezer, laat je niet door me opnaaien. Ik blijf gewoon aangenaam verder schrijven en zal geen gekkere dingen gaan doen dan dit stukje, en iedereen (nou ja, bijna iedereen) mag van mij ook gewoon in dit land blijven, maar mocht de aandrang om te reageren opwellen... ach gut, ik lijd na drie maanden al aan het onherstelbare Syndroom van Blog....

Het vierde reetje

Agelopen vrijdagavond fietste ik in goed gezelschap over een onverlicht, maar prachtig geasfalteerd fietspad door het bos naar Malden. Doel was onze twee- tot driemaandelijkse muziekavond met vergelijkende discografie en bijbehorende kaasplankwedstrijd. We beluisteren dan twee klassieke muziekstukken naar keuze in drie tot vier uitvoeringen, discussiëren naar hartelust over wie van de internationaal vermaarde musici er naar onze bescheiden mening geen bal van kan en nemen nog een slok goeie wijn. Vrolijkheid alom. Ik lijk er wat mee te spotten, maar wat is dat leuk en leerzaam!
De goede moed zat er dus in en ook veel zin in het naderend klassiek verpozen.

Ik fietste voorop op mijn onlangs met universitaire steun aangeschafte nieuwe rijwiel, dat van Nederlands fabrikaat was en volgens het iets minder Nederlandse opschrift "handmade". Voordeel van zo'n nieuwe fiets: een "zelfdenkende" koplamp en idem achterlicht. Aldus halogeen de weg beschijnend fietste mijn fiets als vanzelf zoef-zoef over het bosfietspad. Aan weerszijden was het bos donkerder dan ooit. Plosteling van rechts geritsel en een halve seconde later staken één, twee, drie reetjes vlak voor mijn fiets als één, twee, drie oplichtende vlekken het pad over. Door hun vloeiende manier van bewegen leek het alsof ze langzaam bewogen, maar in werkelijkheid waren ze in een seconde aan de overkant. En een fractie van een seconde later volgde nummer vier, die even leek te hebben geaarzeld, maar het toch socialer achtte om zo dicht mogelijk bij zijn vriendjes te blijven en dus het ranke lijf in ware doodsverachting voor mijn voorband gooide. Nou was ik gelukkig al aan het remmen en dat feit, plús een schielijke wending van 's reetjes kont (hoe verzin je 't?), behoedde ons voor een onzachtzinnige botsing.

Buiten adem van opwinding kwam ik tot stilstand en mijn companen ook. We wisselden onze verbazing en verbijstering uit en zetten daarna de tocht voort, langzamer en behoedzamer, maar het bospad bleef vrij van verdere spontane ontmoetingen met boscreaturen.

Toen later op de avond het inmiddels vertrouwde "Opname A", "Opname B", "Opname C"en "Opname D" klonk, en er harde oordelen werden geveld over opname D, moest ik onwillekeurig terugdenken aan het vierde reetje. Op dat bospad hadden we elkaar nog weten te ontwijken, maar hier in de huiskamer had pianist Barenboim minder geluk dan het ree. Had-ie z'n kont maar moeten bewegen in plaats van star door te drammen...

Dubbelop

Ik kan het niet laten: net als je zou denken "Nou vergooit-ie wel genoeg tijd aan zichzelf en z'n verrekte blog", gaat-ie met een tweede blog beginnen! Aangejaagd door een van de Nederlandse 2.0-goeroe's, Wouter Gerritsma, ben ik een uitwedstrijd gaan spelen met WordPress, een andere blogsite-aanbieder of hoe dat ook heten mag. Als excuus had ik kunnen aanvoeren dat het moest, omdat het een opdracht in een 2.0-cursus was, maar dat doe ik niet: ik wilde veel te graag! Die andere blog (u hoeft er écht niet naar te kijken, hoor!!) heeft als dekmantel meegekregen dat-ie alleen over bibliotheekzaken gaat, maar ik probeer 'm natuurlijk stiekem minstens zo leuk en onderhoudend te maken als deze site. Ik ga hier van een zekere vooronderstelling uit, zoals de oplettende lezer niet ontgaat.....

Over de cursus zelf zal ik kort zijn: ik vind 'm noodzakelijk en inspirerend en verwarrend. 't Is net Kunst dus, zal ik maar zeggen. Maar zeker ook Ambacht, want je moet verdomd veel kennis en handigheid en een zekere aanleg in huis hebben om je weg te kunnen vinden in de wirwar van nieuwerwetsigheden. Wist ik veel van RSS-feeds (wat stond ik te kijken van Wim de Bie die daar jaaaaaren geleden al mee wist om te gaan op z'n helaas ter ziele gegane Bieslog!), mash-ups, Netvibes, Google reader, widgets en posts!

Mochten jullie me de komende tijd wat nerveus vinden overkomen, dan weten jullie in elk geval waar het aan ligt:
(fluisterend, achter de rug van de hand) "Ja, ze zeggen dat die man twee blogs heeft te onderhouden!"

Wil de echte Shakespeare uit de lijst stappen?

De afbeelding rechts onderaan is het zogenaamde Janssen-portret van Shakespeare uit de Folger Shakespeare Library in Washington. Het heeft in de National Portrait Gallery gehangen toen daar een expositie was over de zoektocht naar de ware en werkelijke Shakespeare. Nu is er een schilderij opgedoken dat na drie jaar onderzoek door de bekende Shakespearekenner Stanley Wells wordt aangemerkt als het origineel waarnaar het Janssen-portret is gemaakt. En dat origineel: is dan ook meteen het enige werkelijke portret van William Shakespeare. Het is bij zijn leven gemaakt, toen hij 46 was (in 1610 dus). De tot dusver gezaghebbende afbeeldingen zijn het Droeshout-portret uit de First Folio en de buste op het grafmonument in Stratford-upon-Avon. Geen van beide is bij leven gemaakt. Kortom, wat we hierboven zien is het enige betrouwbare portret van de grote Bard.

Het duurde even voor het tot me doordrong, maar aangenomen dat het inderdaad waar is wat Wells en de zijnen beweren, dan is het wel buitengewoon spectaculair. Ook omdat we hier geen bohemien-achtige creatieveling zien (zoals in het Chandos portret, uiterst linksboven, en voor mij eigenlijk favoriet), maar een echte gentleman, duur en elegant gekleed volgens de laatste mode van 1610. Aan het slimme trekje rond de ogen zien we zijn geest en geestigheid, aan de natuurlijkheid van zijn waardige houding zijn superioriteit en status. Dit is een man van de wereld en Wells zegt niet helemaal ten onrechte dat het schilderij mogelijk weer een generatie nieuw onderzoek zal stimuleren.

Ondertussen ben ik blij: die afstotelijke Droeshout-gravure met z'n bolle ogen kunnen we nog kwijtraken als icoon van Shakespeare. Maar toch overheerst een zekere droefheid: de brutale bohémien van Chandos, met dat sluwe lachje en dat anarchistische oorringetje was toch ook wel heel verleidelijk om te koesteren.

Ik blijf deze Cobbe-Shakespeare voorlopig nog een beetje wantrouwen.

Optreden

Recensie in dichtvorm

Ives, oh, Ján z'n spel vond ik gortdroog.
Anna & quiz't niet al te best.

Superman ontspoord

Hebben we dacht ik allemaal wel eens: we zien een gevaarlijke situatie en iemand reageert snel en adequaat. Vraag: zou ik dat ook gedaan hebben? Of: hoe zou ík in zo'n situatie reageren? Gelukkig komt er maar zelden een mogelijkheid om het antwoord te ontdekken.
Ik had de mogelijkheid afgelopen dinsdag wél: ik zag een oude mevrouw op de rand van de busbaan aarzelen, misstappen, wankelen en als in slow motion recht voorover vallen, midden op de busbaan.

Jullie begrijpen, dit wordt een heldenverhaal, anders ging ik dit echt niet vertellen, dus: zonder links of rechts te kijken (ik kan het me althans niet meer herinneren) stortte ik mij als een selfmade Superman in de richting van de gevallen vrouw (Maria Magdalena zou bij mij ook in prima handen zijn geweest) en hielp haar overeind. Inmiddels was er ook iemand anders bij gekomen en nog iemand, geloof ik, maar dat is niet zo belangrijk, het gaat nu even om mij, ja?! Afijn, ik neem de vrouw voorzichtig, maar ferm mee naar het nabijgelegen terras en zet haar in een comfortabele stoel, ondertussen de toegesnelde ober vragend om een glas bier. Iemand anders suggereerde een glas water, maar dat blief ik niet, totdat bleek dat het voor die vrouw was.

Daar heb ik toch zo'n hekel aan, aan mensen die dan meteen aan een ander gaan lopen denken. Het mens kon geen woord uitbrengen, dus hoe weet je dan of ze wel een glas water wil!? Doe toch normaal, zeg! Afijn, toen dacht ik ook: nou is het mijn beurt om er eens makkelijk bij te zitten, wie heeft er hier per slot van rekening een heldendaad verricht? Zich met gevaar voor eigen leven op de busbaan geworpen?? Nou dan, kom op zeg! Dus ik wou net gaan zitten, zegt die vrouw: "Raar hè, dat een mens zomaar valt". Ja, toen had ik het er wel helemaal mee gehad, hoor. Luister, ik red iemand niet het leven om vervolgens allemaal onzin aan te moeten horen. Dus ik liet het bier maar het bier en ging verder de stad in, op zoek naar verdere antwoorden op stomme vragen. Achter me hoorde ik nog zwakjes "Ik geloof niet dat ik wat heb."

Super de Boerenhoeve

Gisteravond weer eens buiten de deur gegeten, vér buiten de deur. Met achter mij de warmte van een open haard en voor mijn de warmte van vriendschap. Vanuit die comfortabele positie keek ik eens goed rond: dus hier, in deze verbouwde boerenhoeve, hadden Napoleon en Rommel eens rondgelopen. Althans, zo wilde de overlevering het, stelde het inleidinkje op de menukaart voorzichtig. Ik snoof de sfeer op, maar kwam niet verder dan de tafel links (een bedaagd ouder echtpaar) en rechts (een luidruchtig pratend en hoestend gezin-met-geld-maar-zonder-tafelmanieren). Geen rapport met welke beroemde overledenen dan ook. Dus keerde ik terug naar mijn eigen tafel, waar een andere vorm van telepathische verbinding tot stand was gebracht: mijn disgenoot en ik hadden onafhankelijk van elkaar hetzelfde menu samengesteld en bleken het ook eens te zijn over de wijnkeuze. Een Chileense rode wijn, die ik daags daarvoor met vreugde had begroet in de schappen van mijn Super de Boer om de hoek. Deze Missiones de Rengo Reserva (etiket in de vorm van een gouden kruis) is slechts sporadisch voorradig, maar wordt dan ook prompt door mij gekocht. Dat ik 'm nu in dit restaurant te drinken aangeboden kreeg, overtuigde mij definitief: dit was geen Rommel... Santé, amice!

Kroketten

Afgelopen zaterdag stond er in de Volkskrant een nieuw boek van Yvonne Kroonenberg aangekondigd: Alleen de knor wordt niet gebruikt: biografie van een varken. Weer een prachtige titel van een prachtige vrouw. Bij Knorr zullen ze er niet zo blij mee zijn, maar dan moet je ook maar een normale naam voor je bedrijf bedenken.

Het boek gaat over varkens in de bio-industrie en dat het wil aantonen dat varkens 'hele leuke dieren' zijn, moeten we maar ondergeschikt maken aan Kroonenbergs algemene stelling dat het tamelijk verschrikkelijk is wat we die beesten allemaal aandoen. Ik wens haar een ruim lezerspubliek.

Maar een bericht vanmorgen in dezelfde krant doet me ernstig twijfelen of die wens in vervulling zal gaan. Volgens het voorpagina-artikel vreet men in Nederland de kredietcrisis naar de vergetelheid: de consumptie van kroketten en bitterballen is de laatste tijd namelijk flink gestegen. En de omzet van cafetaria's groeide mee, terwijl de rest van de horeca zit te jammeren en te jeremiëren.

Het zullen ook vrouwen zijn die meedoen aan deze ontwikkeling, maar even drong zich het beeld op dat Yvonne Kroonenberg hartstochtelijk bestreed: haar nieuwe boek gaat niet over mannen, zo zei ze tegen de interviewer, maar over varkens, en nee, er bestaat geen verband.

Ik twijfel weer eens...