Frequentie

Hè potvolblomme! Had ik me nog zo voorgenomen de blogfrequentie weer 's flink op te voeren, is het inmiddels alweer een week geleden dat ik iets schreef! Een welwillende lezer zou nog kunnen zeggen: "Ja, maar u wilt natuurlijk geen prietpraat publiceren, dat begrijp ik heel goed. Daar bent u ook helemaal niet het soort schrijver naar. Zoals ú over Kunst en Literatuur en Belangrijke Dingen schrijft! Daar is lang over nágedacht, dat voelen wij als lezer haarfijn aan!" Ik tuur dan naar de vloer, draai wat verlegen met de punt van mijn rechtervoet heen en weer en mompel iets van "Nou ja, ach, weet u...tsja, u heeft misschien wel gelijk, maar..."

Maar... de waarheid is dat niet. Hoeft gelukkig ook niet, alhoewel jullie nou ook weer niet hoeven door te schieten door in koor te roepen: "Geen prietpraat? Éch wel!" Ik babbel gewoon door, net als velen met mij, laat af en toe een moeilijk woord vallen ("nee, laat maar liggen"), oreer 's wat, en hou het kort. Dat laatste geldt ook voor dit blogbericht, want het wordt geschreven in mijn pauze, en de plicht roept.

Mooi toch: een kort blogbericht en een semi-ambtenaar die zich aan de pauzetijd houdt. Soms is het leven mooi, nietwaar?

Anti-blog

Kijk, da's nou mooi: ik ben sinds een week of twee bezig met een nieuwe vertaling voor Wereldbibliotheek en prompt heb/neem ik geen tijd meer voor m'n blog. En zo hoort het ook. Bloggen is voor wie ruim in zijn tijd zit. Ik heb het te druk (x3).

Terug?

Daar ben ik weer. Den lezer heil maar weer eens gewenst. Het bloggen heeft me even wat minder kunnen boeien. Het is ermee zoals met veel zaken van de Moderne Tijd Tegenwoordig Op Dit Moment Anno Nu: je wordt er doodnerveus van. Door de veelheid aan mogelijkheden, door de veelheid aan informatie en door de wens om het allemaal bij te benen.

Pas op de plaats en terug naar de (persoonlijke, altijd persoonlijke) Waarheid, die Rust brengt in het leven en Ware Voldoening schenkt. Terug naar de drie vitamine C's des Levens: Contemplatie, Concentratie en Humor. En de drie L's natuurlijk: Lezen, Luisteren en Lekker eten. Gewoon de tijd nemen voor m'n eigen onzin en minder voor die van anderen. Moet je eens zien hoe dat de kwaliteit van het leven "significant" (=Irritaal*) verbetert!

Derhalve dus meteen een voetnoot bij het "pas op de plaats": dat is alleen letterlijk te nemen als je uitgaat van "to blog or not to blog", niet als je ziet waar het op uitdraait. Op lezen en beetje schrijven en een mooi, rustig en diepzinnig leven dus.

Daar wil ik dan vervolgens best een keertje over bloggen.



(* Zie ook het boek van Ben van Balen, Irritaal: over goeiemoggel, toppiejoppie & andere irritante taal, en zijn weblog!)

Zelfzucht (zucht)

Wat kan een mens toch door de mand vallen! Ook voor zichzelf. Dat laatste overkwam me in de korte tijd dat ik blog een paar maal.
Ik betrapte me er namelijk op dat ik er een beetje de pest in had weinig (?) reacties te krijgen. Ik schreef een aangenaam leesbaar stukje, verbeterde nog wat, voegde een plaatje toe, schrapte nog iets, las en herlas, publiceerde en bewerkte toch weer even, en dan stond het daar. Vlak onder die aanvangstekst waarin iedereen kan lezen met hoeveel tegenzin ik meedeed aan dat digitale Ik-tijdperk... En maar dus want: wat wilde ik daarentegen niettegenstaande graag gelezen worden! Multatuli valt erbij in het niet. En vooral: wat wilde ik graag mérken dat men mij leest! Waar bleven die reacties nou, huh huh?! Nou?! Die knop zit er toch niet voor niks?!!....

Oeps... ik wilde toch niet met mezelf te koop lopen? Ik schreef toch alleen voor mijn eigen plezier? Niet dus, moet de conclusie luiden: iedereen - en ik dus ook - schrijft zijn of haar roman, column, blog, gedicht, handleiding, missive, recept, hate-mail, schandkroniek of liefdesbrief om gelezen te worden en om er vervolgens iets op te horen. Iedereen heeft, zal ik maar zeggen, zijn eigen Geert Wilders in zich, een mensje dat het voor elkaar krijgt gewoon gekke dingen te doen of gewone dingen gek te doen, en daardoor iedereen naar zich laat kijken.

Lieve lezer, laat je niet door me opnaaien. Ik blijf gewoon aangenaam verder schrijven en zal geen gekkere dingen gaan doen dan dit stukje, en iedereen (nou ja, bijna iedereen) mag van mij ook gewoon in dit land blijven, maar mocht de aandrang om te reageren opwellen... ach gut, ik lijd na drie maanden al aan het onherstelbare Syndroom van Blog....

Dubbelop

Ik kan het niet laten: net als je zou denken "Nou vergooit-ie wel genoeg tijd aan zichzelf en z'n verrekte blog", gaat-ie met een tweede blog beginnen! Aangejaagd door een van de Nederlandse 2.0-goeroe's, Wouter Gerritsma, ben ik een uitwedstrijd gaan spelen met WordPress, een andere blogsite-aanbieder of hoe dat ook heten mag. Als excuus had ik kunnen aanvoeren dat het moest, omdat het een opdracht in een 2.0-cursus was, maar dat doe ik niet: ik wilde veel te graag! Die andere blog (u hoeft er écht niet naar te kijken, hoor!!) heeft als dekmantel meegekregen dat-ie alleen over bibliotheekzaken gaat, maar ik probeer 'm natuurlijk stiekem minstens zo leuk en onderhoudend te maken als deze site. Ik ga hier van een zekere vooronderstelling uit, zoals de oplettende lezer niet ontgaat.....

Over de cursus zelf zal ik kort zijn: ik vind 'm noodzakelijk en inspirerend en verwarrend. 't Is net Kunst dus, zal ik maar zeggen. Maar zeker ook Ambacht, want je moet verdomd veel kennis en handigheid en een zekere aanleg in huis hebben om je weg te kunnen vinden in de wirwar van nieuwerwetsigheden. Wist ik veel van RSS-feeds (wat stond ik te kijken van Wim de Bie die daar jaaaaaren geleden al mee wist om te gaan op z'n helaas ter ziele gegane Bieslog!), mash-ups, Netvibes, Google reader, widgets en posts!

Mochten jullie me de komende tijd wat nerveus vinden overkomen, dan weten jullie in elk geval waar het aan ligt:
(fluisterend, achter de rug van de hand) "Ja, ze zeggen dat die man twee blogs heeft te onderhouden!"

Hardnekkig 1.0

Af en toe steek ik m'n harses uit het raam en kijk de wereld in, virtueel of digitaal. In de digitale wereld zie ik een duizelingwekkende hoop bekijkenswaardigs en trek schielijk m'n kop weer terug. Waar te beginnen? Waar te eindigen, is misschien een wezenlijker vraag (in het gekkengesticht waarschijnlijk). Ik heb lichte bewondering voor al die mede-bloggers die verwijzen naar alweer een fijne site, blog, youtube-bijdrage of een andere revolutionaire 2.0-vondst. Maar saggerijn die ik ben, denk ik meteen: "Lees liever een goed boek in die tijd dat je zit te surfen op zoek naar.... " Nee, ik blijf voorlopig nog een blogger met pre-digitale uitgangspunten. Alhoewel: "En waarom leest u nu zelf geen goed boek op dit moment, mijnheer?"