Biglietteria

Aan de gezellige chaos die als van oudsher heerst op een treinstation, wordt in Italië nog een extra scheut gedaver, geschreeuw en gezwaai toegevoegd. Daar is echter goed aan te wennen, zoals blijkt uit persoonlijke ervaring: bij het vertrek uit de bezochte stad is men er tamelijk gelaten onder. In ons geval hadden we een week Venetië achter de rug, een stad die - net als Rome en Florence - een hevige aanslag doet op het esthetisch (en anti-esthetisch) incasseringsvermogen. Een week in zo'n stad doorbrengen zonder huilend op de stoeprand terecht te komen, zoals Stendhal, is dus al een aardige blijk van weerstandsvermogen. En een geduldig verdragen van het onvoorspelbare gedraal, plotseling stilstaan, snel nog even voorlangs schieten en plotsklaps een arm uitsteken van de drommen toeristen is ook al een goed voorteken. Die vormen van druk zijn dus goed te weerstaan.

Waar NIET aan te wennen is, dat is de combinatie van Italië, stress en loketbeambte. Bij deze doe ik een oproep aan het gemeentebestuur van Venetië: op de toch al niet fraai geïntegreerde nieuwbouw van het station Venezia-S. Lucia in de stad mag wat mij betreft de volgende bekende tekst groot op de gevel worden aangebracht:

Lasciate ogni speranza, voi ch'entrate

Reden: de ongelofelijke zakkenwasser die ons vanachter zijn dubbele glazen wand te woord stond ('onwillig en bokkig duldde' zou een betere omschrijving zijn) en ons na enig grommen een volkomen onnut kaartje Venezia-Verona door de uitsparing toeschoof, mag diezelfde dubbele glazen wand dankbaar zijn, anders hadden we hem getweeën - na tweeëneenhalf uur hoopvol wachten - ongetwijfeld over de balie getrokken en van zeer nabij toegesproken in onvervalst Nederlands, waarvan de betekenis hem niet, maar de strekking wél heel duidelijk zou zijn geworden. Omstanders zouden nog net hebben weten te beletten dat van verbaal tot ander geweld zou zijn overgegaan.

Voor alle duidelijkheid: we zijn blij met Italië en de meeste Italianen, en vooral met hun prachtige steden Florence, Siena, Rome en Venetië. En we waren ook heel blij met ons treinkaartje dat we aan een ander loket (weer tweeëneenhalf uur wachten) met veel geduld van een vermoeid ogende jonge vrouw uitgereikt kregen. En uiteindelijk verdwijnen ook de grotere en kleinere ergernissen achter de betoverende herinneringen aan een Bijzondere Stad. Maar de herinnering aan die zwaar ongemotiveerde, bewust obstruerende, heimelijk sarrende semi-Demjanjuk achter z'n dubbele glazen wand.... dat heeft nog even tijd nodig.