De hand is terug!!

Ja, lezer, ik ben een oudere fietsende man aan het worden, die zich in het verkeer kapot ergert aan de jongere fietsende weggebruiker, die zich immers bij voorkeur tegen het verkeer in, met het mobieltje aan het oor gekleefd en dus slechts met 'e'en hand aan het stuur, midden op het toch al smalle fietspad onverwacht zwenkend door de drukte beweegt. Rekening houden met een ander is er niet meer bij. Tot overmaat van ramp berijd ik een dure dienstfiets, waarmee topsnelheden makkelijk te realiseren zijn, en u weet, wat kan, dat moet ook. Dus laat ik regelmatig mijn remmen bijstellen, want daar maak ik ijverig gebruik van. Vroeger fietste ik in acht minuten naar het werk, nu is dat op rustige dagen zeven minuten, maar meestal is het zo druk dat het met gemak elf of twaalf minuten wordt. Een deel van de tocht wordt in de handremmmen hangend doorgebracht $#%!!&%$()*##$!!!
Maar nu heeft de gemeente Nijmegen een prachtuitvinding gedaan. Op mijn route naar het werk zijn nu twee rotondes aangelegd, waarbij de fietser - waar die ook vandaan komt - altijd voorrang heeft. Een nachtmerrie voor de automobilisten, die nu tot gekmakens toe atlas en draaier aan het werk moeten zetten, om vervolgens een kruis te slaan en voorzichtig gas te geven in de hoop dat er geen (lig)fietser over het hoofd gezien is...
En wat gebeurt er nu op die rotondes?! Nee, geen verharding of verhuftering van de fietser, die zich plotseling en met recht koning of koningin van de weg kan wanen en dus overal schijt aan hebbend met de neus in de lucht kan doorfietsen. Nee! De fietser steekt op de rotonde zijn of haar hand uit!! Ik zweer het! Ik heb het zelf gezien! De minst waarschijnlijke kandidaten voor deze terugkeer naar oude handnormen en vlerkwaarden doen eraan mee! Echt waar! Men geeft alles aan: naar links, naar rechts, zelfs rechtdoor met de bocht mee, alles!! Toen ik het voor het eerst zag, ben ik de stoep opgereden en ik heb lange tijd staan wenen, wenen!!!

Sedertdien fiets ik met extra voldoening naar het werk en zie bij voorbaat al uit naar die goddelijke rotondes, waar ik trots als een pauw en met een nieuw gevoel van superioriteit samen met de andere fietsers mijn hand uitsteek. Terug naar de nostalgie, Van Kooten en De Bie zeiden het al: een mooier gevoel is er niet!