Dvorak

Ja, mooie muziek, ik weet het: het celloconcert, de 9e symfonie 'Uit de Nieuwe Wereld', de strijkkwartetten, zeker, prachtig. Brahms was stikjaloers op z'n Tjechische collega met z'n onstuitbare stroom aan melodische vondsten. Maar ik haat Dvorak.

Dat komt zo: als ik typ, dan doe ik dat tamelijk snel, maar ook - zoals Neerlands Hoop de uitdrukking ooit bezigde - 'geheel op het gehoor'. Met als gevolg de nodige typfouten, herstelpogingen, mislukkingen en hernieuwde typ- en herstelpogingen, gecombineerd met een stortvloed aan omgekeerde lettervolgordes en uiteindelijk een zwaar geïrriteerd, dus voluit en ongeremd op de juiste toets rammen, althans dat was de bedoeling, maar nu staat er toch weer iets anders, &$#!G%$*G$!!!

En tussen dat alles door: het per ongeluk aanslaan (met één vinger, alles kan als je het maar niet wilt) van twee toetsen tegelijk, waardoor het volgende bddbgu .nuku--u, n-ibzoea c-u eb tbbn ybbu ibby000w ,.n ike = ontstaat namelijk dat je geen reet meer kunt lezen, wel gvd...

Het heeft toch wat tijd gekost de eerste keren om erachter te komen wat er nou in jezusnaam aan de hand was, maar als u zelf even de Ctrl- en de Shift-toets tegelijk wil indrukken en dan ook een tekstje componeert, ziet u wat ik bedoel en vervloek.

En het heet Dvorak (linkshandig, ook dat nog).

Groeten uit de Nieuwe Wereld...

Pollard Bay

Dag lieve lezers,

Ik zit inmiddels achter mijn bureau op de veranda van mijn eenvoudige, doch comfortabele nieuwe woning op de zuid-oostelijke punt van Cayman Brac, een van de Kaaimaneilanden, met uitzicht over Pollard Bay. Ja, jullie lezen het goed: ik heb besloten Nederland te verlaten, heb mijn baan bij de UB Nijmegen opgezegd, mij tot Brits staatsburger laten naturaliseren en woon nu al bijna twee maanden in deze niet van God, maar wel van alleman verlaten plek.

Er staat momenteel een fris briesje, zodat ik de papieren op het bureau met wat grote schelpen en stenen in bedwang moet zien te houden, maar voor de rest is dat een zegening met een temperatuur van 31 graden in de schaduw. (Ik hoor dat het bij jullie sneeuwt, of in elk geval behoorlijk vriest? Gaat het een beetje?)

Het huisje heb ik gevonden via een oude Engelse kennis, William Kendyke, die ooit bij de British Library heeft gewerkt. Zijn broer Richard woont met z'n tweede vrouw al sinds mensenheugenis op Brac, zoals we het eiland hier noemen (ik voel me al aardig thuis). Afijn, de details van de verwerving komen later nog wel. (Is wel een mooi verhaal, hoor, met een paar lugubere details.)

Ik heb hier goddank wel een internetverbinding, ook al was ik aanvankelijk helemaal bereid om alle digitale technologie achter me te laten. Echt betrouwbaar is die verbinding overigens niet, maar het is goed genoeg zo. Ik kan ermee aan mijn blog ;-) werken en aan mijn eigenlijke bron van inkomsten: ik schrijf verhalen over dit gebied voor Elsevier, Paris Match, The Enquirer (de Caribische versie) en nog wat kleinere bladen. Hoe ik daar aan kom, vertel ik ook nog een andere keer, maar deze blog heeft ermee te maken.

Ik moet er nu even mee ophouden, want ik hoor de oude Ford Transit van Quarrel aankomen. Quarrel (ik ben er nog niet achter of dit z'n echte naam is, maar ik vermoed van wel: een van de kleurrijke details van deze streken is een ongeremde naamgeving) is een kapitale kerel, die voor Jan en alleman op het eiland klusjes doet en boodschappen haalt, voor een habbekrats mag ik er lekker Hollands aan toevoegen. Hij moet nog wel een keer voor zichzelf wat mondwater aans.... Tot de volgende keer, lieve lezer... Quarrel staat te zwaaien met twee conserveblikken, ik hoop dat het de erwtensoep is, die moeder heeft opgestuurd!