Aldo van Eyckpaviljoen

Je moet er een allejezus end voor lopen - in een beeldentuin verwacht je toch om de vijftig of honderd meter een object van artistieke waarde - maar het is de moeite waard. Helemaal achterin de beeldentuin van het Kröller-Müller Museum wordt de bezoeker of bezoekeres verrast door een prachtig paviljoen van Aldo van Eyck. Daarin staan een dertigtal beeldhouwwerken ("Houwt u ook zo van beeldhouden?") van de meest uiteenlopende kunstenaars, waaronder een schitterende buste van James Ensor door Rik Wouters. Bijgaande foto geeft een goede impressie, met de aantekening dat het paviljoen - uit grijze betonsteen opgebouwd - wel heel veel baat heeft bij uitbundig zonlicht. Dat laatste gold overigens ook voor ons bezoekers.

Motto

Beeld van Jan Pieterszoon Coen aan de Beurs van Berlage , Amsterdam

"Dispereert niet". Mooi motto, want als we er niet hard voor werken en inderdaad niet wanhopen, wordt 't niet veel hier in dit tranendal. Jan Pieterszoon Coen - die deze gedenkwaardige woorden uitsprak - wist dat ook en sloeg zijn slag. Niet gehinderd door andere scrupules dan dat God de Heer gehoorzaamd moest worden dreef hij zijn superieuren en ondergeschikten... juist: tot wanhoop.

Soestdijk

Paleis Soestdijk is de volmaakte illustratie van de kneuterigheid en de nuchtere trots van ons koningshuis onder Juliana. De oorspronkelijke kleine zomerresidentie van 1680 werd in de negentiende eeuw uitgebreid tot het paleis dat we nu kennen en Juliana voegde er nog wat kleine uitstulpingen aan toe. De eenheid werd bewaard door het hele gebouw wit te stucen en binnen werd het interieur her en der aan de eisen van de tijd aangepast.

Vooral die aanpassingen onder beide laatste bewoners zijn opvallend in hun anti-majesteitelijkheid: wat een enorme jaren vijftig-sfeer! De werkkamers van Juliana en Berhard zien eruit als Ikeatoonzaaltjes avant la lettre. Niks opsmuk of ongewoons of groot of groots. Mijn eigen werkkamer ziet er interessanter uit (ook veel Ikea trouwens). En de kamer waar het 'koongkluk' gezinnetje ontbeet en lunchte! Een gruwel om te zien met die lullige tafel en idem stoeltjes. Enerzijds een mooi uitzicht op het park, dat wel, maar de wand daar tegenover wordt ontsierd door een Antilliaans broddelwerk van 4 bij 2,5 meter. Juliana deed zich graag 'gewoon' voor, wat haar overigens vaker wel dan niet sierde. Maar hier is haar streven naar soberheid en nuchterheid en gewoonheid uitgemond in een onverdraaglijk soort bourgeoismentaliteit, zonder maar een hint van allure. Tekenend is dat zij de ontvangstkamer - door Anna Paulowna ingericht en waarlijk groots - afschuwelijk vond, maar hem niet wilde veranderen, want 'dat was wel erg duur'....

Maar goed, Soestdijk is geen museum en de openstelling is vooral bedoeld voor mensen die een glimp van Juliana en Bernhard achter de schermen willen opvangen. Oftwel: hoe een koninklijke familie als een gewoon echtpaar en gezin woonde en werkte, omringd door extravaganties als het 1200-delige servies van koningin Sophie zonder zich daar in het minst door te laten inspireren. Ik aarzelde tussen bewondering en verguizing en kom nu uit op een een peinzend 'interessant'.

Lourdes

Op de vlucht voor het al te warme weer in de Ardèche (op één parkeerplaats werd 42 graden gemeten...), kozen we voor de Pyreneeën in de hoop op verkoeling. Die kregen we meer dan we gevraagd hadden. Even voorbij Toulouse trok de hemel genadeloos dicht en verdonkerde angstwekkend, om vlak voor de afslag naar Lourdes te ontaarden in een waar noodweer met slagregens en naar verhouding Siberische temperaturen. Wanhopig speurden we naar lichtere vlekken in het wolkendek of aan de einder (voor zover die te onderscheiden was), maar uiteindelijk strandden we in Argelès-Cazost. In een hotel met de tamelijk fantasieloze naam Hotel des Pyrenées. Toen wijzelf warm geworden waren en de machteloze woede bekoeld was, klaarde het zowaar op. We konden op het overdekte terras eten. Met uitzicht op negentig geparkeerde (of gestrande?) autos.

De volgende dag ontbeten we in het gezellige benedenzaaltje (zie foto)

en vertrokken we vroeg naar het oostelijker gelegen deel van de Pyreneeën: het weer zou daar beter zijn. Maar eerst moesten we weer langs Lourdes. De grauwsluier van de vorige dag hing er weer. Het regende gestaag. Van opklaringen geen spoor.

En zo zagen we tot tweemaal toe vanuit de verte een in nevelen gehuld Lourdes, en zonder ook maar een glimp van het bedevaartgedeelte te kunnen opvangen. Maria, Sterre der Zee, Moeder van Eeuwigdurende Bijstand, liet Gods water over haar eigenste akker lopen en schonk daarbij geen Troost, zelfs geen bakkie, maar dat laatste was niet echt erg, want de koffie is in Frankrijk vrijwel nergens te genieten. Ze zal het ons wel niet gegund hebben, wat ik niet goed begrijp, want ik had het mooi-katholieke boek Lourdes en de massa in mijn handbagage. Van genezing of beterschap na thuiskomst - vaak genoeg vermeld in de verhalen van bedevaartgangers die vergeefs leken te zijn afgereisd naar Maria's dependance op aarde - was ook al geen sprake: ik bracht mijn eerste werkweek ziek thuis in bed door. Ook Maria's wegen zijn ondoorgrondelijk....

Even bijtanken

In het heerlijk ingedutte stadje Paulhaguet in de Auvergne heeft een locale ondernemer in een onverwachte aanval van hyperactiviteit twee oude, tamelijk ver uiteen liggende commerciële ideetjes tegelijkertijd weten te realiseren...

Verschijning

Vlakbij Prades (oostelijke Pyreneeën) verscheen mij geen Maria, maar wel een heilige. Goddank (!) had ik - in tegenstelling tot Bernadette - een camera bij me...

Rupsje nooitgenoeg?

Aangetroffen op 1062 meter hoogte in de Catalaanse Pyreneeën. Een dikke (!) 8 cm lang en onverstoorbaar.

Dankzij een inventieve website www.vlindernet.nl, waarbinnen zich onder andere een heus rupsenzoeksysteem bevindt, kan ik melden dat het hier gaat om de rups van de wolfsmelkpijlstaart (hyles euphorbiae). Dankzij diezelfde site weet ik nu ook dat de stekel op het achterlijf zit en niet op z'n kop, zoals E-Flor en ik dachten... Teleurstellend is verder ook dat uit dit magnifieke kleurige beest uiteindelijk niet meer dan dit ontstaat: