Werkplek

De schoonmaakploeg op het werk heeft een nieuw wapen ontwikkeld tegen vieze werkplekken. Gisteren kregen we allemaal een plastic matje onder onze stoel, want er wordt wat mee naar binnen gesleept in deze winterse tijden...


Een beetje onzeker gingen we allemaal weer op onze plek zitten, voorzichtig de stoel over het knisperende matje rollend om te zien of het wel bleef liggen. Dat ging goed. Met de gedachten geheel bij het nieuwe voorwerp onder onze voeten gingen we verder met het werk. Een beetje houterig typten we wat. Alsof we ineens jaren ouder waren geworden. Hoe kwam dat toch? Door zo'n plastic matje, zo'n zeiltje tegen nat en vuil ... een incontinentiezeiltje!

Beperkingen

Overal sneeuw. Niet zeuren. Ik vind het prachtig. Net als een schilderij van Piet Ouborg (Tekens, 1947) dat ik zag in de Volkskrant van vandaag. Het hangt in het Cobramuseum in Amstelveen voor een tentoonstelling van deze 'bekende' kunstenaar. Ik had er nog nooit van gehoord, maar voor dit ene schilderij rij ik om als ik naar Amsterdam moet.
Van de schoonheid van sneeuw en schilderij kan ik helaas niets laten zien, want het het eerste ziet u ook en het tweede mag niet uit de online krant gekopieerd worden. 't Is dat ik nu niet genoeg tijd heb, anders zocht ik net zo lang tot Ouborg tóch in beeld kwam. Houdt u van me tegoed. En op die sneeuw vind ik ook wat!


Naschrift 19 december:
Ja zeg, nou bleek het toch te kunnen! Stiekem stond Ouborgs schilderij al twee dagen lang te prijken in mijn afbeeldingenmap. Afijn, ik blij en u hopelijk ook, al is het maar omdat knagende nieuwsgierigheid tevreden is gesteld....





















...en deze sneeuwfoto met de pootjes van mijn kat (Pooky, inmiddels 16,5 jaar, dank u) heeft niemand anders. 't Is een oplossing, zo'n persoonlijke handtekening van je huisdier...