Dikke pil

Oorlog en vrede van Leo Tolstoi. Wie kent de titel niet? Goed. Maar wie heeft het boek ook helemaal gelezen? Ja, dat dacht ik al.
De nieuwe vertaling in de onvolprezen Russische Bibliotheek van uitgeverij Van Oorschot is nu als kloek deel/ vuistdikke uitgave / dikke pil uitgegeven voor de prijs van nog geen 30 euro. Mét een waanzinnig / krankjorem / gekmakend mooie band: donkergrijs met diepzwarte, glanzende belettering. Het omslag kan dus weg (d.w.z. diep weggestopt achter de boeken, de enige plaats waar omslagen horen).
En dan nu alvast het eerste goede voornemen voor 2011: lezen die hap! Wie doet er mee? Kom op, 1650 bladzijden is niet niks, maar als je de Millenium-trilogie niet leest en gewoon de drie verfilmingen bekijkt, mis je niks en win je 51 uur (3 x 500 bladzijden = 3 x 20 uur (25 bladzijden per uur) = 60 uur minus 3 x3 uur = 9 uur) oftewel drievijfde van Tolstoi's roman (1650 bladzijden, 20 bladzijden per uur = 82,5 uur). Lekker toch?
Alhoewel: die berekening valt misschien wat te gunstig uit, omdat je de eerste 200 bladzijden van Oorlog en vrede vooral heen en weer aan het bladeren bent tussen tekst en personenregister. Who the hell is ....?

E-reader geweerd

Zo af en toe tracteren we ons op een middagje sauna. Er is een goeie bij ons in de buurt en je kunt nou eenmaal niet alleen maar blijven roepen dat Nederland door en door verwend is en dat de drukke sauna's en hun decadente sfeer aan de ondergang van het Romeinse Rijk doen denken. Je moet zo af en toe ook zelf een fysieke bijdrage leveren aan dat fenomeen en daarmee de juistheid van de observatie bewijzen.

Dus bestelde ik, gekleed in badjas, een paar drankjes aan de bar van de sauna en doodde de wachttijd met het prepareren van mijn E-reader voor een korte leessessie. In dit geval Bleak House van Dickens die op de E-reader in kwestie - een iPhone - maar liefst 6.931 piepkleine, maar kraakheldere en uitstekend leesbare bladzijden omvat. Ik verheugde me erg op het lezen, niet alleen vanwege het fenomenale proza van meneer Dickens, maar ook omdat het kleine scherm, met z'n paar regels tekst, een heel nieuwe, de concentratie zeer bevorderende manier van lezen veroorzaakt. Dubbel genieten dus!

(Voor de kniesoren onder u, die het gewone en/of mooie gedrukte boek zijn toegedaan: in mijn boekenkast staan twee versies van deze volumineuze prachtroman, waaronder een aangenaam mooie, in donkerrood linnen gebonden uitgave van Everyman's Library.)

Maar nu viel het oog van de bardame op mijn E-reader, annex mobiele telefoon, annex camera. Verontrust keek ze me aan en zij dat die dingen VERBODEN waren in de sauna. Ik keek niet-begrijpend. Verboden? Ja, ik moest hem in mijn locker opbergen. Maar, protesteerde ik nog, het boek dat ik wil lezen staat hierop! Nu was het haar beurt om niet-begrijpend te kijken. Ik wilde het haar laten zien, maar vroeg in plaats daarvan maar naar de reden van het verbod.

Met het schaamrood op de kaken heb ik mijn iPhone, haastig weggestopt in een van de zakken van mijn badjas, linea recta naar de kleedkamer gesmokkeld en achter slot en grendel gezet. Van het stiekem lezen van literatuur op een mobieltje wil ik best beticht worden, maar van het stiekem fotograferen van de blote medemens toch liever niet...

Om stil van te worden

William Nicholson, kent u die naam? Ik niet, maar deze afbeelding van een schilderij van zijn hand werd mij in de schoot geworpen door mijn immer fijnproevende zus, en ik ben haar daar zeer dankbaar voor: wat een waanzinnig mooi stilleven!
Wat me onmiddellijk bekroop, was jaloezie. Niet omdat ik ook zo zou willen kunnen schilderen (ja graag, maar dan in een volgend leven), maar omdat ik ook de rust zou willen kennen om voor een leeg doek/scherm/vel papier te gaan zitten en: laat maar komen, mensen, laat maar komen die inspiratie, engelen, muzen! Dan is het overigens maar zeer de vraag of er zo'n schaal en die bonen zouden verschijnen, maar dat doet er niet toe. Ik ga, geloof ik, maar weer eens wandelen in de natuur...

Over William Nicholson (1872-1949): Sanford Schwartz, William Nicholson, Yale UP, 2004, en natuurlijk wikipedia.

De hand is terug!!

Ja, lezer, ik ben een oudere fietsende man aan het worden, die zich in het verkeer kapot ergert aan de jongere fietsende weggebruiker, die zich immers bij voorkeur tegen het verkeer in, met het mobieltje aan het oor gekleefd en dus slechts met 'e'en hand aan het stuur, midden op het toch al smalle fietspad onverwacht zwenkend door de drukte beweegt. Rekening houden met een ander is er niet meer bij. Tot overmaat van ramp berijd ik een dure dienstfiets, waarmee topsnelheden makkelijk te realiseren zijn, en u weet, wat kan, dat moet ook. Dus laat ik regelmatig mijn remmen bijstellen, want daar maak ik ijverig gebruik van. Vroeger fietste ik in acht minuten naar het werk, nu is dat op rustige dagen zeven minuten, maar meestal is het zo druk dat het met gemak elf of twaalf minuten wordt. Een deel van de tocht wordt in de handremmmen hangend doorgebracht $#%!!&%$()*##$!!!
Maar nu heeft de gemeente Nijmegen een prachtuitvinding gedaan. Op mijn route naar het werk zijn nu twee rotondes aangelegd, waarbij de fietser - waar die ook vandaan komt - altijd voorrang heeft. Een nachtmerrie voor de automobilisten, die nu tot gekmakens toe atlas en draaier aan het werk moeten zetten, om vervolgens een kruis te slaan en voorzichtig gas te geven in de hoop dat er geen (lig)fietser over het hoofd gezien is...
En wat gebeurt er nu op die rotondes?! Nee, geen verharding of verhuftering van de fietser, die zich plotseling en met recht koning of koningin van de weg kan wanen en dus overal schijt aan hebbend met de neus in de lucht kan doorfietsen. Nee! De fietser steekt op de rotonde zijn of haar hand uit!! Ik zweer het! Ik heb het zelf gezien! De minst waarschijnlijke kandidaten voor deze terugkeer naar oude handnormen en vlerkwaarden doen eraan mee! Echt waar! Men geeft alles aan: naar links, naar rechts, zelfs rechtdoor met de bocht mee, alles!! Toen ik het voor het eerst zag, ben ik de stoep opgereden en ik heb lange tijd staan wenen, wenen!!!

Sedertdien fiets ik met extra voldoening naar het werk en zie bij voorbaat al uit naar die goddelijke rotondes, waar ik trots als een pauw en met een nieuw gevoel van superioriteit samen met de andere fietsers mijn hand uitsteek. Terug naar de nostalgie, Van Kooten en De Bie zeiden het al: een mooier gevoel is er niet!

Jan des B

Nu ik wat meer over mijn broer heb verteld, wordt het ook tijd om mijn verdere context te tonen, althans mondjesmaat en beetje bij beetje.
Voorlopig dit: ik ben puissant rijk en heb een moderne smaak. Onlangs heb ik mijn woning opnieuw laten opknappen en inrichten. Jan heeft geholpen. Niet in persoon natuurlijk, maar wel door mee te denken en suggesties te doen. Vond ik overigens niet meer dan billijk, gezien de bedragen die ik voor een en ander moest neertellen. Toch bedankt, Jan.
Nu zoek ik nog een Armando (of liever twee) voor aan de muur.

Doorbladeren

Op een korte vakantie, eerst in Naarden en daarna in Schoorl, leerde ik niet alleen de schoonheid van oude vestingsteden kennen en het verbijsterend hoge percentage geblondeerde vrouwen in 't Gooi en in Bergen, maar ook de gemakken van de E-reader. Heerlijk, zo af en toe een verhaal van Saki onder handbereik of, alsof Saki zou kunnen vervelen, een andere prachttekst. Ik zat er binnen de kortste keren zo in op te gaan, dat ik tot mijn verbazing, aan het eind van de pagina gekomen, mijn rechterkant naar boven zag gaan om de bladzijde om te slaan. Pas toen ik de zijkant van mijn reader in het vizier kreeg, besefte ik mijn vergissing...

Regenbestendig

Het regent. Ja, ik zeg het maar even voor het geval dat het niet is opgemerkt. Het regent veel en vooral onverwacht. Voor je het weet sta je je weer in een regenbroek te hijsen, terwijl het er net nog best aardig uitzag. Of rij je voor Jan met de korte achternaam met die afzakkende of afwaaiende capuchon, terwijl het allang niet meer regent.
Wat natuurlijk wel een gouden combinatie is: regen die tegen het raam klettert en lezen. Lampje erbij, kopje koffie en een goed boek.... heerlijk! Maar het is verdorie eind augustus! Dan hoor je te lezen in een tuinstoel, buiten in de tuin, waar de vogeltjes fluiten (en de bladblower van de buren raast).
Nou zijn de temperaturen best aardig geweest. En dan zit je niet rustig, binnen. Het lichaam wil naar buiten. Dus stapte ik vorige week, door de buitenwens gedreven, naar de leverancier van mijn Ereader (ja, ik heb er een!) met de volgende, zeer prangende vraag: is-ie ook waterdicht?

Niet dus, maar er is een oplossing....
Ook handig om te weten als een mens in bad wil lezen...