Om stil van te worden

William Nicholson, kent u die naam? Ik niet, maar deze afbeelding van een schilderij van zijn hand werd mij in de schoot geworpen door mijn immer fijnproevende zus, en ik ben haar daar zeer dankbaar voor: wat een waanzinnig mooi stilleven!
Wat me onmiddellijk bekroop, was jaloezie. Niet omdat ik ook zo zou willen kunnen schilderen (ja graag, maar dan in een volgend leven), maar omdat ik ook de rust zou willen kennen om voor een leeg doek/scherm/vel papier te gaan zitten en: laat maar komen, mensen, laat maar komen die inspiratie, engelen, muzen! Dan is het overigens maar zeer de vraag of er zo'n schaal en die bonen zouden verschijnen, maar dat doet er niet toe. Ik ga, geloof ik, maar weer eens wandelen in de natuur...

Over William Nicholson (1872-1949): Sanford Schwartz, William Nicholson, Yale UP, 2004, en natuurlijk wikipedia.

De hand is terug!!

Ja, lezer, ik ben een oudere fietsende man aan het worden, die zich in het verkeer kapot ergert aan de jongere fietsende weggebruiker, die zich immers bij voorkeur tegen het verkeer in, met het mobieltje aan het oor gekleefd en dus slechts met 'e'en hand aan het stuur, midden op het toch al smalle fietspad onverwacht zwenkend door de drukte beweegt. Rekening houden met een ander is er niet meer bij. Tot overmaat van ramp berijd ik een dure dienstfiets, waarmee topsnelheden makkelijk te realiseren zijn, en u weet, wat kan, dat moet ook. Dus laat ik regelmatig mijn remmen bijstellen, want daar maak ik ijverig gebruik van. Vroeger fietste ik in acht minuten naar het werk, nu is dat op rustige dagen zeven minuten, maar meestal is het zo druk dat het met gemak elf of twaalf minuten wordt. Een deel van de tocht wordt in de handremmmen hangend doorgebracht $#%!!&%$()*##$!!!
Maar nu heeft de gemeente Nijmegen een prachtuitvinding gedaan. Op mijn route naar het werk zijn nu twee rotondes aangelegd, waarbij de fietser - waar die ook vandaan komt - altijd voorrang heeft. Een nachtmerrie voor de automobilisten, die nu tot gekmakens toe atlas en draaier aan het werk moeten zetten, om vervolgens een kruis te slaan en voorzichtig gas te geven in de hoop dat er geen (lig)fietser over het hoofd gezien is...
En wat gebeurt er nu op die rotondes?! Nee, geen verharding of verhuftering van de fietser, die zich plotseling en met recht koning of koningin van de weg kan wanen en dus overal schijt aan hebbend met de neus in de lucht kan doorfietsen. Nee! De fietser steekt op de rotonde zijn of haar hand uit!! Ik zweer het! Ik heb het zelf gezien! De minst waarschijnlijke kandidaten voor deze terugkeer naar oude handnormen en vlerkwaarden doen eraan mee! Echt waar! Men geeft alles aan: naar links, naar rechts, zelfs rechtdoor met de bocht mee, alles!! Toen ik het voor het eerst zag, ben ik de stoep opgereden en ik heb lange tijd staan wenen, wenen!!!

Sedertdien fiets ik met extra voldoening naar het werk en zie bij voorbaat al uit naar die goddelijke rotondes, waar ik trots als een pauw en met een nieuw gevoel van superioriteit samen met de andere fietsers mijn hand uitsteek. Terug naar de nostalgie, Van Kooten en De Bie zeiden het al: een mooier gevoel is er niet!

Jan des B

Nu ik wat meer over mijn broer heb verteld, wordt het ook tijd om mijn verdere context te tonen, althans mondjesmaat en beetje bij beetje.
Voorlopig dit: ik ben puissant rijk en heb een moderne smaak. Onlangs heb ik mijn woning opnieuw laten opknappen en inrichten. Jan heeft geholpen. Niet in persoon natuurlijk, maar wel door mee te denken en suggesties te doen. Vond ik overigens niet meer dan billijk, gezien de bedragen die ik voor een en ander moest neertellen. Toch bedankt, Jan.
Nu zoek ik nog een Armando (of liever twee) voor aan de muur.

Doorbladeren

Op een korte vakantie, eerst in Naarden en daarna in Schoorl, leerde ik niet alleen de schoonheid van oude vestingsteden kennen en het verbijsterend hoge percentage geblondeerde vrouwen in 't Gooi en in Bergen, maar ook de gemakken van de E-reader. Heerlijk, zo af en toe een verhaal van Saki onder handbereik of, alsof Saki zou kunnen vervelen, een andere prachttekst. Ik zat er binnen de kortste keren zo in op te gaan, dat ik tot mijn verbazing, aan het eind van de pagina gekomen, mijn rechterkant naar boven zag gaan om de bladzijde om te slaan. Pas toen ik de zijkant van mijn reader in het vizier kreeg, besefte ik mijn vergissing...

Regenbestendig

Het regent. Ja, ik zeg het maar even voor het geval dat het niet is opgemerkt. Het regent veel en vooral onverwacht. Voor je het weet sta je je weer in een regenbroek te hijsen, terwijl het er net nog best aardig uitzag. Of rij je voor Jan met de korte achternaam met die afzakkende of afwaaiende capuchon, terwijl het allang niet meer regent.
Wat natuurlijk wel een gouden combinatie is: regen die tegen het raam klettert en lezen. Lampje erbij, kopje koffie en een goed boek.... heerlijk! Maar het is verdorie eind augustus! Dan hoor je te lezen in een tuinstoel, buiten in de tuin, waar de vogeltjes fluiten (en de bladblower van de buren raast).
Nou zijn de temperaturen best aardig geweest. En dan zit je niet rustig, binnen. Het lichaam wil naar buiten. Dus stapte ik vorige week, door de buitenwens gedreven, naar de leverancier van mijn Ereader (ja, ik heb er een!) met de volgende, zeer prangende vraag: is-ie ook waterdicht?

Niet dus, maar er is een oplossing....
Ook handig om te weten als een mens in bad wil lezen...

Meet my brother

Tijd voor een persoonlijke noot.

Voor wie zich afvroeg wie die 'Nurks' is, die af en toe op deze plaats losbrandt:

Dat is mijn broer. Ik heb het al vaker over hem gehad en hem ook wel geciteerd, als dat zo uitkwam. Mijn broer is nu 58, gescheiden en werkloos. Hij woont in Rechtem in de Achterhoek en heeft het plaatselijk record ingezonden brieven en bezwaarschriften. Hij was werkzaam als dagbladjournalist, maar na een hooglopend conflict over het gebruik van bepaalde bronnen is hij ontslagen. Volgend jaar maart komt zijn zaak voor de Raad van State of zoiets. Hij heeft gedurig koppijn, maar de dokters kunnen niks vinden. Ook heeft hij op onregelmatige tijden pijnscheuten in zijn rechterarm. Zijn hobbies zijn: geen. Mijn broer heet: mijn broer, afgekort als MB. Hij haat familie – of beter gezegd: hij haat de gedachte dat je van mensen moet houden omdat het toevallig je familie is – maar wil toch alleen in deze kolommen optreden als 'mijn broer'. Als MB dus. Paradoxen zijn hem niet vreemd, alhoewel hij zichzelf voor zeer consequent houdt. Om hem te jennen blijf ik hem 'de heer Nurks' noemen.

Bekende uitspraken van hem zijn: 'Gatver…dammen!', ' De Veluwe? Asfalteren!' (niet zelf bedacht, maar wel te pas en meer nog te onpas gebruikt: variant: 'De Achterhoek? Asfalteren!') en "Politici en Jan van Veer, allemaal tegen de muur!' (die Van Veer schijnt de hoofdredacteur te zijn).

(wordt vervolgd) (hij ook, vindt-ie)

Denk eraan!

De heer Nurks schreef mij ongevraagd:

"Onder heel wat mailtjes die ik tegenwoordig krijg, staat in zogeheten toepasselijk groenachtige kleur het volgende:

Dit uitprinten, is het wel écht nodig? Denk aan ons milieu.

Onder veel antwoorden die ik tegenwoordig verstuur, zou ik onder het meegestuurde oorspronkelijke bericht het volgende willen zetten:

Dit mailtje, was het wel écht nodig? Denk ook eens aan mijn milieu. "