Pollard Bay

Dag lieve lezers,

Ik zit inmiddels achter mijn bureau op de veranda van mijn eenvoudige, doch comfortabele nieuwe woning op de zuid-oostelijke punt van Cayman Brac, een van de Kaaimaneilanden, met uitzicht over Pollard Bay. Ja, jullie lezen het goed: ik heb besloten Nederland te verlaten, heb mijn baan bij de UB Nijmegen opgezegd, mij tot Brits staatsburger laten naturaliseren en woon nu al bijna twee maanden in deze niet van God, maar wel van alleman verlaten plek.

Er staat momenteel een fris briesje, zodat ik de papieren op het bureau met wat grote schelpen en stenen in bedwang moet zien te houden, maar voor de rest is dat een zegening met een temperatuur van 31 graden in de schaduw. (Ik hoor dat het bij jullie sneeuwt, of in elk geval behoorlijk vriest? Gaat het een beetje?)

Het huisje heb ik gevonden via een oude Engelse kennis, William Kendyke, die ooit bij de British Library heeft gewerkt. Zijn broer Richard woont met z'n tweede vrouw al sinds mensenheugenis op Brac, zoals we het eiland hier noemen (ik voel me al aardig thuis). Afijn, de details van de verwerving komen later nog wel. (Is wel een mooi verhaal, hoor, met een paar lugubere details.)

Ik heb hier goddank wel een internetverbinding, ook al was ik aanvankelijk helemaal bereid om alle digitale technologie achter me te laten. Echt betrouwbaar is die verbinding overigens niet, maar het is goed genoeg zo. Ik kan ermee aan mijn blog ;-) werken en aan mijn eigenlijke bron van inkomsten: ik schrijf verhalen over dit gebied voor Elsevier, Paris Match, The Enquirer (de Caribische versie) en nog wat kleinere bladen. Hoe ik daar aan kom, vertel ik ook nog een andere keer, maar deze blog heeft ermee te maken.

Ik moet er nu even mee ophouden, want ik hoor de oude Ford Transit van Quarrel aankomen. Quarrel (ik ben er nog niet achter of dit z'n echte naam is, maar ik vermoed van wel: een van de kleurrijke details van deze streken is een ongeremde naamgeving) is een kapitale kerel, die voor Jan en alleman op het eiland klusjes doet en boodschappen haalt, voor een habbekrats mag ik er lekker Hollands aan toevoegen. Hij moet nog wel een keer voor zichzelf wat mondwater aans.... Tot de volgende keer, lieve lezer... Quarrel staat te zwaaien met twee conserveblikken, ik hoop dat het de erwtensoep is, die moeder heeft opgestuurd!

Clickers

So so. Now, now. Festina Lente has two hundred thousand clickers with her blog! So so! How does she get that for each other? I have only some 7200 from that things! So I sat thinking: what if I go over to English? Then I will have a whole new aim group!! From I don't know how many millions of people! Is't that a good idea of what? And then I will drop in each blog messag a name that gets everybody's attention, for example iPad, yes, the NEW iPad, or Obama or Geert Wilders, and then the clickers will very soon come flocking in as they say! I hesitate to mention other things, but if I don't get enough reactions, who knows what desperate measures I will take! So, that sits!!
(If you use Google translator you can still read me in Dutch or something that looks vaguely familiar...)

U Evropi

"Zegt u?"
"U Evropi: putovanje dvadesetim vijekom."
"Ach zo...."
Ja, dat zit zo:

In grijs jasje herkent u Geert Mak, schrijver van... In Europa: reizen door de twintigste eeuw. Aha, nu gaat u een lichtje op. Het gaat om een vertaling van dat populaire boek van onze nationale geschiedschrijver!
Jazeker, een vertaling in het Bosnisch. Een Kroatische vertaling bestond al, zeg ik er maar even bij.En die vertaling in het Bosnisch is bekroond als beste vertaling op een zeer recente boekenbeurs in Sarajevo. Daar was Geert Mak natuurlijk heel blij mee en het is hem ook van harte gegund.

Maar wie ik het nog meer gun, dat is de vertaler. Natuurlijk, zult u zeggen, als vertaler trek je partij voor je collega's. Is zeker waar, ook al vertaal ik de laatste tijd niet zoveel meer. Maar vertaler Goran Saric (links op de foto) is ook op een andere manier mijn collega, namelijk mijn vrijwel dagelijkse collega. En ik spreek hem graag over van alles en nog wat en dus ook over vertalen en vertalingen. Hij vertaalde al veel meer uit het Nederlands: Annie M.G. Schmidt bijvoorbeeld, maar ook Kader Abdollah, Willem Elsschot en Arnon Grunberg! Een man met een goede smaak dus en ook iemand die de mensen in zijn vaderland enthousiast weet te krijgen voor deze zo Nederlands(talig)e auteurs. Waarlijk een prestatie en dat deze vertaling van Mak nu in de prijzen valt, doet me een groot genoegen.

Goran gaf me een tijdje terug in een vriendschappelijk gebaar een klein flesje zelfgestookte šljivovica. Toen ik een slok had genomen, wist ik waarom het maar een klein flesje was. Vanavond drink ik op zijn bekroning. Het is weliswaar een lang weekend, maar het zal een klein slokje zijn: ik moet dinsdag mijn collega's, waaronder Goran, nog wel helder in de ogen kunnen kijken... Zjiveli!

Men wordt geleefd

Wat nu?
Wat?
Nu?

Ik krijg het verzoek mijn blogaccounts over te schakelen naar Google+ en alles waar plus achter staat, dat moet wel beter zijn. Dus ik denk: doen!
Afijn, hier is het resultaat. Pijn in mijn draaier van het verbijsterd rondkijken op mijn onherkenbaar veranderd en onherstelbaar verbeterd aanmaakblogje.
Dus doe ik maar wat en probeer mijn wijsvingers.
Zouden ze dat nou echt leuk vinden, al die veranderingen? "Tot nog toe zijn er alleen wanprestaties geleverd. Met ons nieuwe systeem, met onze innoverende aanpak wordt alles beter!!"

De mooiste auto ooit

Hij bestaat, het allermooiste automobiel ooit:

Hoeden af, dames en heren, voor de
Duessenberg SJ Lagrande Dual-cowl Phaeton 1935...

Ger wie?

Ger Lataster.
- ??
Toch niet bepaald onbekende Nederlandse kunstenaar van Limburgse komaf (Schaesberg, 1920). Bekend als abstract-expressionist.
- ???
Kleurrijke, op het eerste gezicht chaotische doeken. Krachtige lijnen, krachtige compositie, krachtig alles. Bekend vanwege een recente documentaire door een van zijn zoons.
- Ah... it vaguely rings a bell.
Ja, maar dat geldt bij jou voor vrijwel alles... Anyway, Lataster, van de plafondschildering in het Mauritshuis. Daarmee dezelfde cultuurschok veroorzakend als destijds Chagall in de Parijse Opéra.
- Jaja...
Afijn, die Lataster hangt nu dankzij ondergetekende met een flink schilderij in de Leeszaal van de UB Nijmegen!
- Ach....
Ach #&%^!!**%$%%! Halbe Zoolstra die je er bent!

The descendants

Het zal wel weer een kwestie zijn geweest van te hoog gespannen verwachtingen, maar gisteren overkwam me iets wat ik al in geen jaren meer had meegemaakt: ik zat naar een veelgeprezen film te kijken, The descendants met George Clooney en andere prima acteurs, in de bioscoop, op een mooie plaats, in goed gezelschap, in een zeer goed gevulde zaal, en ik wilde na een uur kijken wég, heel graag weg. Maar ik wilde niet flauw zijn of achteraf te horen krijgen dat de tweede helft veel beter was en bleef dus zitten. 'Na een kwartier keek ik op mijn horloge en zag dat er vijf minuten voorbij waren' (onbekende lolbroek). En dat herhaalde zich. Om het kwartier.

Natuurlijk: relatiefilms en films waarin mensen op sterven liggen hebben mijn voorkeur niet, maar dat was het niet. In de film zit alles er net naast. De grappig bedoelde momenten veroorzaken hooguit een vage glimlach, de serieuze momenten zijn zonder uitzondering van een monumentale saaiheid, de spannend bedoelde momenten (heel weinig) glibberen allemaal futloos van het doek af, en de aangrijpende momenten zijn tenenkrommend, met als dieptepunt Clooney die afscheid neemt van zijn stervende vrouw.

En dan het verhaal zelf: man moet toezien dat zijn vrouw na een ongeluk uitzichtloos in coma ligt, probeert de banden aan te trekken met zijn twee jonge dochters van tien en zeventien, hoort van de oudste dat zijn vrouw vreemd ging en gaat (actie! maar niet heus) achter de minnaar van zijn vrouw aan. Waarom is hemzelf net zo onduidelijk als de toeschouwer, en hij neemt bovendien zijn oudste dochter (en haar maffe vriendje) mee op deze in het niets eindigende queeste. Pas dan schijnt hij afscheid van zijn vrouw te kunnen nemen. Ik niet begrijpen...

Goed, ik ben dus een gevoelloze bruut, mét te hoog gespannen verwachtingen. Maar ik kan me bijna niet voorstellen dat je, als je blanco naar de film gaat, niet hetzelfde gevoel van teleurstelling hebt. Of is het gewoon een kwestie dat er genoeg mensen die genieten van flutromans, dus waarom ook niet van flutfilms? Als ik dat beweer, ben ik weer een snob.
Hoe dan ook, jullie zijn gewaarschuwd...