NL in het buitenland

Oranje wint van Karpatenkoppen uit Slowakij. Het was hier helemaal stil op straat rond Bala Lake, Wales. Doch slechts uit één cottage klonken triomfkreten...

Schiffrin

Ja, weinige lezers die hebben volgehouden, de banvloek is opgeheven en er stroomt weer water door mijn blogbedding. Weinig nog maar, een dun stroompje, en het is bidden dat het nog eens flink gaat regenen in Woordenland, maar het is er weer, het L.S.-beekje waaraan u zich laafde (of ergerde).
Reden: zie mijn blogje van 29 maart. Alleen: de vertaling is nu af, voorzover een vertaling af kan zijn. In juli, als ik terug ben van mijn vakantie met E-Flor in Wales, wachten mij nog de correcties en later de drukproeven, maar vooralsnog is het chapiter gesloten. Goddank, moet ik erbij zeggen, want André Schiffrin's boekske is me niet altijd even aangenaam geweest als gezelschap. Nog afgezien van alle uurtjes die het me gekost heeft, heb ik me bij vlagen ook wel geërgerd aan het 'vroeger-was-alles-beter' van het boek, waarin deze Amerikaanse uitgever terugkijkt op een lange carrière bij een aantal onafhankelijke uitgeverijen. Die worden de lezer voorgehouden als het nec plus ultra van de uitgeverswereld en de grote concerns zijn onveranderlijk de grote kwaaie en immer geldbeluste pier. Ook ons eigen (?) Reed-Elsevier krijgt ervan langs, niet helemaal ten onrechte overigens, maar het intellectualistisch zelfgenoegzame toontje van Schiffrin staat me bijna net zo hard tegen als de geldwolverij van zijn grootgeschapen tegenstanders.
Wat wel goed en bij vlagen indrukwekkend goed is aan The Business of Books, zoals de titel luidt, is het blootleggen van de tendens om alles makkelijk en oppervlakkig te maken. Het oude adagium 'hou jij ze arm , dan houd ik ze dom' doet (alwéér) vrolijk opgeld in onze maatschappij, waarin voetbal, Sieneke en minder voor de hand liggende verleiders (25 televisiezenders, waarvan er slechts twee of drie iets noemenswaardigs weten uit te zenden) ons sederen tot op het punt dat we het hoofd geheel in de schoot leggen...
Vroeger was het dus niet beter, maar anders-slecht, minder grootschalig-slecht wellicht.

Met deze opwekkende woorden keer ik terug in het blogwezen....

Het aangezicht van Venetië

Wie door Venetië loopt - liefst buiten de gebaande paden, omdat men daar tot rust komt en van details kan genieten - ziet hoeveel zorg er door stadsbestuur en bewoners is besteed aan het behoud van de oude façade van de stad. Nergens schreeuwerige uithangborden, geen bonte variëteit aan huisnummerbordjes, geen reclame of andere opzichtige moderniteiten. Venetië is een statische stad, die haar opmaak van drie eeuwen (16e, 17e en 18e eeuw) liefheeft en dus wenst te behouden. Ook de brievenbussen en deurbellen zijn uniform gehouden en variëren slechts in hoeveelheid per woning. Dat enige speelsheid de Venetianen echter niet vreemd is, blijkt uit onderstaand beeld in marmer en koper, ergens in de wijk Castello:

Biglietteria

Aan de gezellige chaos die als van oudsher heerst op een treinstation, wordt in Italië nog een extra scheut gedaver, geschreeuw en gezwaai toegevoegd. Daar is echter goed aan te wennen, zoals blijkt uit persoonlijke ervaring: bij het vertrek uit de bezochte stad is men er tamelijk gelaten onder. In ons geval hadden we een week Venetië achter de rug, een stad die - net als Rome en Florence - een hevige aanslag doet op het esthetisch (en anti-esthetisch) incasseringsvermogen. Een week in zo'n stad doorbrengen zonder huilend op de stoeprand terecht te komen, zoals Stendhal, is dus al een aardige blijk van weerstandsvermogen. En een geduldig verdragen van het onvoorspelbare gedraal, plotseling stilstaan, snel nog even voorlangs schieten en plotsklaps een arm uitsteken van de drommen toeristen is ook al een goed voorteken. Die vormen van druk zijn dus goed te weerstaan.

Waar NIET aan te wennen is, dat is de combinatie van Italië, stress en loketbeambte. Bij deze doe ik een oproep aan het gemeentebestuur van Venetië: op de toch al niet fraai geïntegreerde nieuwbouw van het station Venezia-S. Lucia in de stad mag wat mij betreft de volgende bekende tekst groot op de gevel worden aangebracht:

Lasciate ogni speranza, voi ch'entrate

Reden: de ongelofelijke zakkenwasser die ons vanachter zijn dubbele glazen wand te woord stond ('onwillig en bokkig duldde' zou een betere omschrijving zijn) en ons na enig grommen een volkomen onnut kaartje Venezia-Verona door de uitsparing toeschoof, mag diezelfde dubbele glazen wand dankbaar zijn, anders hadden we hem getweeën - na tweeëneenhalf uur hoopvol wachten - ongetwijfeld over de balie getrokken en van zeer nabij toegesproken in onvervalst Nederlands, waarvan de betekenis hem niet, maar de strekking wél heel duidelijk zou zijn geworden. Omstanders zouden nog net hebben weten te beletten dat van verbaal tot ander geweld zou zijn overgegaan.

Voor alle duidelijkheid: we zijn blij met Italië en de meeste Italianen, en vooral met hun prachtige steden Florence, Siena, Rome en Venetië. En we waren ook heel blij met ons treinkaartje dat we aan een ander loket (weer tweeëneenhalf uur wachten) met veel geduld van een vermoeid ogende jonge vrouw uitgereikt kregen. En uiteindelijk verdwijnen ook de grotere en kleinere ergernissen achter de betoverende herinneringen aan een Bijzondere Stad. Maar de herinnering aan die zwaar ongemotiveerde, bewust obstruerende, heimelijk sarrende semi-Demjanjuk achter z'n dubbele glazen wand.... dat heeft nog even tijd nodig.

Stuck in Venice

Afgelopen zaterdag was de Terugvlucht na vier dagen Venetië. Niet dus. Met dank aan de Snaefelsjoköl of zoiets. Woensdag hopen we terug te zijn. Er zijn ergere plaatsen om gevangen te zitten...

Anti-blog

Kijk, da's nou mooi: ik ben sinds een week of twee bezig met een nieuwe vertaling voor Wereldbibliotheek en prompt heb/neem ik geen tijd meer voor m'n blog. En zo hoort het ook. Bloggen is voor wie ruim in zijn tijd zit. Ik heb het te druk (x3).

Lekker lopend in Rotterdam

In Rotterdam duurt het even wat langer voordat het rapport uitkomt over al dan niet vermeende onrechtmatigheden bij de gemeenteraadsverkiezingen. Gevraagd naar de reden van het uitstel antwoordde de woordvoerder:
"We leggen er nu de laatste handen aan en en dan ook maar even met teksten die lekker lopen en een leuk kaftje d’romheen." (mijn cursiveringen, LS)

Ja, dat vind ik zelf ook altijd belangrijk, lekker lopende teksten en leuke kaftjes, en dat is ook precies de reden dat ze mij nooit zo'n rapport laten maken, zeker niet in Rotterdam, waar de Doelmatige Zakelijkheid is uitgevonden, naar ik van allerwege hoor. Eerst en vooral de inhoud lijkt me hier belangrijk, wil ik maar zeggen, mezelf ontrouw. Laat dat leuke kaftje maar zitten, dat is toch niet besteed aan het merendeel van de Rotterdammers en zeker niet aan de immer verongelijkte en tekortgedane Marco Pastors. En een tekst over onrechtmatigheden bij de verkiezingen lekker lopend krijgen? Daar zou zelfs ík mijn hand van af trekken...

PS - In het NOS-journaal een dag later werd het rapport door de Rotterdamse gemeenteraad besproken. Terwijl men op de achtergrond de woordvoerder aanhoorde, zoomde de camera langdurig in op burgemeester Aboutaleb die met het rapport in handen als gebiologeerd naar het omslag zat te kijken...